De titel Cut van Elvis Depressief’s “Mickey’s Dead” gaat over een kind dat zijn ouders haat, maar in plaats van erover te schreeuwen, mompelt hij er nogal over. Bijna alsof hij zich verveelt. Of misschien gebruikt hij die ontevreden tienertoon om zijn teleurstelling en pijn te maskeren.

Ik weet niet of Elvis depressief opzettelijk diep is, of ze zelfveranderend zijn, of wat. Ik weet wel dat dit een band is met een enorm potentieel.

“Mickey’s Dead” is eigenlijk een demo -tape. Er zijn hier een stel half afgewerkte nummers die nooit echt in iets zijn opgebouwd, en veel ongepolijste haken. Het is een album in FITS en begint. Maar met een ervaren producent kan dit echt iets geweldigs zijn.

Als je, net als ik, geniet van het ambacht van songwriting, zal deze niet teleurstellen. Ik heb er dagenlang naar herhaald. Maar wees gewaarschuwd: het is jammerlijk deprimerend. Echt goed spul, maar als de hel.

Sterk aanbevolen.